Opinión

Nas antípodas de Francisco

A GRANDE igrexa do mosteiro estaba menos chea que baleira, malia celebrarse a misa solemne do domingo. Presidía a liturxia un monxe de mediana idade, supoño que seguindo unha quenda, porque concelebraba con outros entre os que se atopaba o prior ou mesmo un abade mitrado dunha comunidade de fóra. Isto último comentáronmo á saída, porque, en non levando mitra nin báculo, era difícil adiviñalo.

Dixen mediana idade, mais seguramente superaba ese segmento da vida que adoitamos denominar así. Quero dicir con isto que non era un novato e, polo tanto, a súa capacidade oratoria, que a tiña, estaba en sazón. Confeso que das homilías valoro a sinxeleza, a brevidade e a mensaxe que considero principal, a dun Deus misericordioso que nos convida a amarnos.

Valoro a sinxeleza porque é bastante máis difícil de conseguir que a grandilocuencia e, ademais, non esquece a heteroxeneidade do público ao que se dirixe.

Estimo a brevidade, non só na liña de Baltasar Gracián ("Lo bueno, si breve, dos veces bueno"), senón porque coñezo a capacidade da maioría das persoas -eu entre elas- de prestar unha atención sostida. E, nese sentido, lembro a un humilde profesor de futuros cregos que advertía de que os dez primeiros minutos moven o corazón e, os que se lles engadan, o cu no asento.

Preocúpame sobre todo a mensaxe e, por iso, saín moi alporizada do sermón monacal. Seguramente o predicador é o que se adoita chamar un home de Deus, mais eu sentín que o imaxinaba moi pouco humano.

Empezou a arremeter contra as ONGs, ás que cualificou de cheque en falso por actuaren desde a solidariedade puramente humana, lonxe da fe católica a miúdo. Ou se explicou moi mal, ou non comprendemos ben moitas das persoas que alí estabamos, porque nos deu para entender que, mesmo unha boa acción, se non é feita en nome de Cristo, se desvirtúa por completo.

Á mente acudíronnos toda unha serie de citas evanxélicas que o desmentían. Por exemplo aquela en que se anuncia a gloria dos que axudaron aos necesitados sen agardar recompensa: "Cando te vimos espido, famento..., etc.?" Ou aquela outra de San Paulo: "Anatema polos meus irmáns me faría". Anatema, xa se sabe, quere dicir maldito de Deus.

Diante de tantos e tantas que expoñen a vida en países en guerra, en mares procelosos rescatando náufragos, loitando contra doenzas como o Évola aínda sabendo que se poden contaxiar, non se me pasa pola cabeza preguntar en nome de quen o fan, porque é evidente: fano en nome do amor, da solidariedade. E, respectado señor monxe, vostede sabe ben aquilo de Ubi caritas et amor, Deus ibi est.

O Papa Francisco, se o oíse, habíalle tirar das orellas.

Comentarios