AS RAIAS vermellas do seu xersei eran paralelas como as da garabata, as do pescozo da camisa ou as rechamantes do cinto de tela que lle daba dúas voltas á cintura. Os calcetíns que vestía eran tamén de liñas de distintas cores, un tiña á vista sete liñas paralelas e o do outro pé, unha ou dúas menos. Eran bonitos e parece que falaban, aqueles calcetíns de la auténtica de ovellas de Asovega. Paralelas eran as súas pisadas e as barras coas que facía ximnasia tódolos días. Paralelas son aquelas liñas equidistantes entre si, de tal modo que por moito que se prolonguen nunca se atopan, veñen de atrás e van para o infinito, van para non se sabe onde e nunca chegarán.
Como di a Tía Manuela, paralelas para todos e para todo, dende o principio ata o infinito
Unha profesora de matemáticas, nunha escola rural, explicáballe ao estudantado as paralelas. Ensináballes unha leira arada con regos rectos de punta a punta, dunha estrema a outra, sen xuntarse e sen separarse, gardando a distancia, en paralelo un do outro. Nunca rematan e non paran, seguen marcando unha liña imaxinaria no espazo, fóra da leira, atravesando montañas e valados. Se se plantaran, dous regos de patacas darían colleita para a humanidade e os nosos labregos irían sachar ao infinito. Mentres tanto seguen no abismo e, como di o refrán, un abismo chama a outro.
As contornas das baldosas cadradas, as raias do chan das beirarrúas e as raias dos cadernos son paralelas, igual que as liñas que está vostede lendo, os cables de alta tensión que transportan a enerxía dende os embalses galegos ata o transformador que a reparte, casa por casa, e as ringleiras de castiñeiros ben plantados. Estamos entre paralelas atados, con limitadas posibilidades de movemento. Entre liñas estamos. Liñas horizontais, verticais, oblicuas, prohibidas e tortas, retorcidas como o pensamento de moitos políticos, que vai de boca en boca, de mitin en mitin, de pantalla en pantalla e de arenga aquí e acolá. As mensaxes dos políticos deben ser tamén paralelas, non se atopan nunca, ningunha vez, nunca xamais.
Liñas que non se poden traspasar, que se perpetúan no tempo e na historia para marcar as diferenzas. Liñas divisorias, algunha, como a que separa a loucura da cordura, ben delgada. E nós? Cada un de nós, un punto na ringleira da humanidade que pintan e lanzan en liña recta cara o final. Como di a Tía Manuela, paralelas para todos e para todo, dende o principio ata o infinito.