Opinión

Cantando co neurólogo

CANDO meu padriño, en paz descanse, comezou a ter problemas de Alzheimer, os fillos levárono ao neurólogo. Sometido ás probas pertinentes, non atoparon o máis mínimo indicio. Os tests estaban de modo ideados que nin feitos ex profeso para el. Sempre lle gustaron os números e as datas, sabía a quinta e data de nacemento de canto veciño da parroquia e de tódalas do arredor, xogaba cos números permanentemente facendo operacións de cabeza. Por iso as respostas ás sencillas preguntas formuladas para ver a súa resposta numérica foron coma raios directos e acertados. Pero se as numéricas lle acaían ao pelo, as de memoria non podían estar mellor (peor) deseñadas para enganar ao examinador. Preguntábanlle se lembraba algunha compla de neno, canción, refrán... Meu padriño retou ao examinador: as cancións quéreas de Pepe Blanco, populares galegas, navarricas, fandangos, como lle gustan máis; se quere tamén lle podo cantar a Misa de Angelis en latín; e refráns, depende, poden ser sobre labradores ou sobre a vida xeral. En fin, que o médico, sorprendido, preguntou cal eran entón os síntomas que presentaba de deterioro, e mandouno para a casa indicando que non había o máis mínimo motivo de preocupación.

Así se fixo, pero as avarías continuaban en aumento: polas noites quería saír da casa para ir para a súa casa, de día largaba de paseo sen saber cara onde e non quería regresar, por veces, el sempre educado e respectuoso, volvíase agresivo ou groseiro, choraba sen motivo, repetía constantemente preguntas idénticas a todos cantos vía e transformouse nun falante castelán a tempo completo cando na súa vida dera palabra en tal idioma. Por certo, falaba un español coidado e pulcro, coma se o que aprendera non fose de hoxe. Era curioso cando lle preguntabamos por que se cambiara de idioma, e a súa contestación era sempre idéntica: “Castellano lo hablarás tú, hombre; yo soy del campo y siempre he hablado y hablo gallego, pero si a ti te gusta el castellano, háblalo, yo entiendo perfectamente, hice la mili en Victoria e trabajé unos años en La Coruña, entiendo perfectamente esa lengua. Anda, acércate a la lumbre y no digas que hablo lo que no hablo”.

Por eses momentos viñéronlle os primeiros e mínimos males físicos para un corpo afeito ao traballo duro e continuo durante toda a vida. Ben superados os oitenta tiveron que levalo por primeira vez a urxencias. Alí axiña o meteron nunha cama de exploración e o encheron de agullas e cables. Rebelouse coma nunca ninguén o vira. Coincidiu que o veciño de cama era dunha parroquia cercana e non só ameazaba ao personal sanitario senón que incitaba á causa da revolta ao compañeiro. Xa canso de protestas e vendo que non lle retiraban agullas nin gomas, avisou por última vez a unha enfermeira que pasaba: “Mira, mociña, ou me quitades estes trebellos inmediatamente ou eu céibome; e o meu veciño de Ledoira tamén, ceibámonos e deixámosvos aquí con todo estrado”. A enfermeira tratou de tranquilizalo prometéndolle que axiña viría o doutor e que xa quedaría todo aclarado. “Nin doutor nin doutora - replicou- , ou me retiras todas esta porcallada, isto non se lle fai nin a un porco, ou céibome; e o de Ledoira tamén, non si?” .

Nestas apareceu o neurólogo, aquel que o sometera había meses aos tests. Recoñeceuno deseguida. “Que fai vostede por aquí?”, preguntoulle amable. “E se non é moita a pregunta, ti a máis de que nos coñecemos? Eu céibome e xa está; e o de Ledoira tamén”. E sen máis ameaza nin advertencia, forte como era, deu un gope e quedou limpo de toda agulla e cable, sentado na cama, disposto a marchar. “Vamos, Ledoira - animou ao veciño-, agora non me deixes quedar mal”. Estando o veciño para seguir as indicacións, pero de maneira menos rotunda e violenta, caeu en que si recoñecía ao médico e, erguéndose da cama, dereito coma unha vela, cambiu completamente de actitude: “Xa sei quen é vostede, o médico que examina. Se quere continuamos, pero se non ten preguntas máis difíciles, esas para min non ofrecen moita dificultade. Vostede pensará doutra maneira porque me ve home labrador e sen estudos... Quere que lle cante, entón, unha de Pepe Blanco?” Ergueito, as mans estendidas coma un artista, arrincou a cantar, sangrando polos pulsos, intentando as enfermeiras correxir a desfeita. O de Ledoira botouse atrás, permanecía enchufado e petrificado na cama. E o neurólogo pedíalle por favor que deixase o canto para outro momento, alí había moita xente enferma e non era o lugar adecuado. Meu padriño, impertérrito, rematou a canción, fora home de moito cantar en público durante a súa vida e non se aniñaba diante de nada. “Cantamos agora unha xuntos, doutor? Que cancións lle gustan?”.

Comentarios