CANDO A cadea Fox estreou Expediente X o 10-S de 1993, un crítico de televisión dixo que era unha serie normaliña, pero auguroulle un gran éxito pola súa banda sonora. E o certo é que esa música que semella asubiada aínda permanece na nosa memoria auditiva e dende hai case un cuarto de século segue a ser sinónimo de programas de misterio ou cousas inexplicables. Pero X-Files, o seu título orixinal, distinguíase por máis cousas: era unha completa sistematización de teorías da conspiración, desas que percorren parte da historia recente da literatura estadounidense. E tamén era das primeiras series que exhibía autopsias con detalle en prime-time. E era, sobre todo, a serie de Mulder e Scully, que mesmo chegaron a marcar estilo á hora de vestir. Hai unhas semanas, estreouse unha mini tempada de seis capítulos, cos dous actores protagonistas de sempre, David Duchovny e Gillian Anderson. Seica estúdase continuala. Pero xa non vai ser o mesmo. As recreacións de vellas series (ultimamente, algo moi habitual nos debuxos animados) nunca son o mesmo: cambia a situación social, a moda, a tele, as comunicacións (aqueles teléfonos móbiles de 1993!), as relacións e mesmo os gustos dos espectadores. Iso si, conspiracións e cousas inexplicables (na política por exemplo) seguen a darse, e así nos programas da tele poderemos seguir asubiando de cando en vez a inesquecible melodía de Mark Snow.
