Aprender a levarte dentro

O poemario de Miriam Ferradáns sae do prelo de Espiral Maior para enchernos de silencio, para calibrarnos fronte a dor e a ausencia, para respirar o fume no que se converte a memoria, en definitiva, para enfrontarnos a unha poesía tinxida dun corazón en alerta

Acceda a todos os contidos da última edición do suplemento 'Táboa Redonda'

CRISTAIS CRAVADOS nos pés. Un rastro de dor convertido en poemario. Un desfiladeiro de sentimentos trazados dende un silencio que todo o invade. Nese desfiladeiro, nese silencio, emerxe a palabra para darlle forma ao desacougo, para clarexar a memoria cando se volve amarela e tentar así facela pureza, convertela en consolo.

A casa como un lugar escuro é a primeira advertencia que nos fai Miriam Ferradáns na primeira liña do primeiro poema do poemario ‘Nomes de fume’, que acadou o XXIX Premio Nacional de Poesía Xosé María Pérez Parallé e que prologa, como unha lumieira, Dores Tembrás. Mulleres pertencentes a unha poesía galega que ventea como hai moito tempo non viamos. Nomes de xente nova, homes, pero tamén moitas mulleres que non dubidan en mirar en fite a súa contorna, en expresar a súa íntima experiencia, incapaz de conterse no seu interior, para inzar no papel. Poetas, editoriais e moitas outras iniciativas arredor da poesía, estanlle dando un pulo a esta escrita que nos fai sentir moi ben, porque hai poucas manifestacións artísticas tan necesarias para o ser humano, ao tempo que tan precisas, nesa loita permanente que consiste en transcribir todo ese territorio espiñoso dos sentimentos no que se vai volvendo a vida.

Miriam Ferradáns dános toda unha lección de como moverse por esas roseiras, de suave recendo, pero cheas de espiñas. Aromas e feridas despréndense destas páxinas nas que sempre se mantén un corazón alerta. A ferida na pel, a dor na alma, e o silencio, por un lado e por outro. Un silencio invasivo, unha angustia inevitábel. A congoxa que xorde desa casa convertida nun «inventario de perdas», como ben atina a calificar a prologuista do libro. A perda trala morte convértese en fume, o rastro que se esvae entre as nosas mans, ante os nosos propios ollos, o símbolo dunha fugacidade que amosa a nosa febleza fronte a vida, o noso desamparo ante a derrota e e esa ausencia que chega para ser cinza, dor e fume. Tres estadios dende os que definirnos a nós mesmos, dende os que poñernos a proba, e para iso Miriam Ferradáns emprega unha linguaxe tan certeira como dolorosa. O gume polo que estarricar a dor, o gume dende o que acariñar a nosa pel, sempre a rentes da ferida. Unha linguaxe sintética, sen adobíos nin distraccións, convertidas en ventos que desfarían o fume, cando este esvae vagariño, sen présa, marcando o seu propio ritmo, ese mesmo que calibra a nosa descuberta, que nos envolve a través dunha linguaxe que nos abruma pola súa eficacia, pola súa capacidade para conter, para contermos.

Dúas cuestións no remate da análise, o tacto e máis a tribo. O tacto co que comezamos este texto, o corpo como contacto coa realidade, a pel como sintaxe que relaciona todo aquilo que existe, todo aquilo que nun mesmo plano atinxe a unha mesma situación, neste caso a da perda. E o tacto como prohibición, xa que a través del agroma a memoria, a capacidade de manter en pé o que xa é derrota, o contacto coa posibilidade de ferir. Os versos van arrolándose entre si, o murmurio inscríbese nese silencio que xa é mármore, frío e enfermizo, unha superficie de diagnose. A autopsia de nós mesmos, e alí ao noso arredor, a tribo, o conxunto fronte ao eu, a ollada que rodea á casa. «Na casa as portas non se poden fechar/ por iso vivimos de costas», escribe a poeta establecendo unha fronteira de traxes negros, de loitos fincados na terra como única posibilidade, como única reacción.

Soamente queda un oco para a esperanza, un ar calmo que nos chega da man da beleza. «Como podemos sobrevivir sen a beleza?». É o berro que racha todo ese indómito silencio, a fenda no mármore, o lugar no que o fume pode ter sentido, como memoria, pero tamén como permanencia, como loita fronte ao esquecemento. Aprender a levarte dentro. A primeira lección.

Comentarios