NON SEI SE vinte anos despois do seu prematuro pasamento é cedo de máis para revelar que nunca me gustou Lady Di, pero que me queren, xa o soltei. Nestes días nos que ata Cuarto Milenio lle dedica especiais á princesa do pobo –canto ten Kensington de pobo?– continúo sen entender por que a teima de falarnos desta malograda muller como unha alma pura e exemplar, como un modelo de conduta, mesmo.
Mentiría se afirmase agora que a noticia que estremeceu o mundo aquel día de San Ramón Nonato de 1997 me deixou indiferente. Foi antes de Boloña e aínda quedaba un mes enteiriño para volver ás aulas. Coa máscara de pestanas emborranchada e o cabelo que apetrenaba a Ducados, Laura e máis eu durmiamos a resaca das festas de Mortera, en Piélagos, Cantabria. Foi a súa nai quen nos trouxo un café e mais a última hora. Un accidente estarrecedor en París. Tres mortes. O acoso dos paparazzi. Eu xa estudaba xornalismo naquela altura e había quen miraba mal: os da túa raza asasinaron a Lady Di.
Confésome culpable de odiar con todas as miñas forzas Candle In The Wind, o obituario que lle compuxo Elton John á súa amiga Di. Estou certa de que a canciociña agocha a fórmula perfecta do coma diabético. Quizais non é a letra nin a música; talvez nin foi Diana, senón o que representa, que dirían Os da Ría.
Tiñan o conto de fadas diante dos fociños, pero os moi coitados teimaron en converter a Camilla na madrastra. E ela é a prota.
Dúas décadas despois dos altares conmemorativos na Ponte da Alma, a carón do Sena, da catarse colectiva, da consternación, boto de menos quen cuestione a podremia dun mundo –o noso, branco e occidental– que glorifica a imaxe dunha muller triste, nova, con pedigrí pero pouca cultura, non sexa que se pase de lista; unha consorte triste, sufrida, ignorante, enganada. Unha sociedade que romantiza as enfermidades mentais e as desordes alimentarias, que festexa o matrimonio entre unha virxe de dezanove anos e un señor trece anos máis vello que non se queren. Que máis ten se ela leva un vestido de fantasía de merengue (que cousa máis fea), é fermosísima e abre eses enormes ollos azuis de Candy Candy, sempre como a piques de chorar?
Nalgún momento decidín que eu era de Camilla e non de Diana. Ao primeiro foi por provocar, antes da deconstrución e da consciencia, pero quero pensar que había aí unha faísca de sororidade primixenia. Camilla encarnaba todos os males para os tabloides británicos. Católica, vella, fea e atrevida pioneira do sexting moito antes dos smartphones. Unha mala muller. Rachadora de matrimonios felices (en fin!). Que se rottweiller. Que se cara de besta. Porque, claro, o príncipe herdeiro de Inglaterra é un home que sempre se caracterizou pola súa apostura apolínea. Porque, xa saben, ás mulleres vellas, feas, ás gordas, non hai quen nos queira e temos que dar as grazas se alguén, na súa enaxenación, algunha vez nos considera sexualmente atractivas.
Na súa cegueira na procura de fotoxenia, os que fixan o canon da cultura popular contemporánea non souberon ver a verdadeira OTP ('one true pairing', en inglés), a parella na que de verdade os seus integrantes están feitos a unha para o outro. O de Camilla e Carlos é un amor que superou obstáculos, que sobreviviu a raíña de Inglaterra e mesmo dunha icona pop defunta.
