Opinión

Longa vida ás bragas de avoa

Nada que me poña tan frenética como a xente que fala de braga, en singular, ou braguita. ¿Por que ese diminutivo absurdo?

COMO ALGUÉN tiña que facelo e anda estes días todo o mundo moi ocupado coas poxas do polbo, o caché da Panorama, a volta ao cole e a ameaza secesionista catalá, corre da miña conta contarlles que as mesmas —ou parecidas— revistas de tendencias que nos contaban en primavera que se levaban as mamilas pequenas botaron todo o verán a anticipar que non hai nada que mole máis cás bragas de avoa. Quedamos todas moito máis tranquilas, amigas.

As bragas. En plural, por favor. Nada que me poña tan frenética como esa xente que di braga, en singular, ou, aínda peor, braguita. Como se houbese que facelo pequeno e cuqui por algunha razón. A que vén ese diminutivo absurdo? As bragas vestímolas por debaixo da roupa. Sempre, disque. "Hagas lo que hagas, ponte bragas", sentenza o refrán castelán, como se non houbese un sinfín de cousas que resultan ben máis divertidas sen elas.

As bragas primeiras adoitaban seren de perlé, con laciños e demais, ganchilladas a man. Unha tortura que se escorría mentres triscabas pola rúa e das que tirabas como se as quixeses sacar pola cabeza, con toda a forza dos teus tres ou catro anos, de modo que se che debuxaban os buratiños e filigranas do fío na pel ata mancar.

Unha vez, cando iamos a clases de natación, meu irmán e máis eu trabucamos as mochilas coas mudas para despois de saír da piscina. Eu volvín á casa tan tranquilamente cos calzoncillos baixo o chándal, que lle imos facer, pero el preferiu o plan comando antes que poñer as bragas rosas da súa irmá no vestiario a carón dos demais rapaces. Non fose ser. A masculinidade é ben fráxil desde as idades máis temperás.

As persoas que deseñan bragas teñen ben pouca idea de fisioloxía



A todas nos contan, desde nenas, o apropiado dunhas bragas en perfecto estado de revista por se, por un imponderable, acabas en urxencias. Xa co tempo, exerces ti como censora das túas bragas. E se pillas? Quererás que te vexan con iso posto? Como se, postas en situación, a alguén se lle tivesen esvaído algunha vez as ganas e os pensamentos lúbricos por máis ou menos tea ou por eses debuxos esluídos das Supernenas.

Diana López Varela, con moito acerto, fixo unha magnífica achega no seu Suspenso en Religión ás bragas de regra, esas máis dadas de si e vellas, as máis cómodas de todas as que temos no caixón, que reservamos para os días de dor menstrual nos que todo molesta.

Eu son da opinión de que as persoas que deseñan bragas teñen moi pouca idea sobre a fisioloxía das mulleres cisxénero. Por que a parte reforzada das bragas —"ruso pa'l chirli", xa saben— non coincide nunca onde sería necesaria e cómpre pegar compresas e salva slips como medio palmo máis adiante? A ninguén se lle ocorreu ata o de agora dicir isto en voz alta e facer por corrixilo?

Malia que se supón que debes levar bragas, existe toda unha literatura comercial sobre a pertinencia da súa invisibilidade. Que non deixen marcas, que non se lles noten as costuras a través dos pantalóns slim fit, que queden perfectamente definidas ambas as cachas, como balóns de fútbol inmunes á gravidade.

Nalgún momento despois das mamachichos, coa década dos noventa entrada, viñéronnos co conto de que os tangas eran favorecedores e comodísimos —si, eu tamén teño amigas que me xuraron que ir cunha peza textil tirante na ragaña era cómodo— e todo o demais, bragas de avoa. Pois as avoas si que saben. Longa vida ás bragas de avoa.

Comentarios