Opinión

Unha raíña chamada Matilda

ANDABAN OS habitantes da Gran Bretaña a ver a canto —en cartos e tempo— lles sae iso de xestionar a marcha da Unión Europea cando Matilda Jones, unha nena de sete anos, atopou unha espada na lagoa de Dozmary, en Cornualle, mentres nadaba coas súas irmás nun día de vacacións.

A poza de Dozmary está situada na parroquia civil de Altarnun, no páramo de Bodmin. O lugar non di moito desde esta beira do Cantábrico, pero muda o conto se lle engadimos que se trata do fogar da Dama do Lago; aló onde a meiga ou deusa Viviana agochou Excálibur logo de que o Rei Artur fose ferido de morte polo seu sobriño Mordred na batalla de Camlann.

É tan inexorable que Matilda Jones está chamada a rexer os designios da pérfida Albión que á casa real británica non lle quedou outra que anunciar aquel mesmo día que a vimos nos xornais un novo embarazo de Kate Middleton para contrarrestar as imaxes da nena de segundo de primaria cun espadón máis alto ca ela. Todas sabemos como vai isto nos contos marabillosos e en Harry Potter: é o obxecto máxico o que elixe a quen obedecer.

Non é difícil estar familiarizada co mito artúrico. A Materia de Bretaña nin se crea nin se destrúe; tan só se transforma. Da lenda do Santo Grial do Cebreiro ao Merlín e familia cunqueirao na Terra de Miranda e a aquelas vellas películas animadas de Disney. Desde a magnificencia de Helen Mirren na Excalibur de John Burman á revisión de Begoña Caamaño en Morgana en Esmelle.

Como esquecer o triángulo amoroso de O primeiro cabaleiro



Como esquecer o triángulo amoroso de O primeiro cabaleiro a mediados dos noventa. Sean Connery, Richard Gere e Julia Ormond (hai alguén que chore mellor que Julia Ormond?). Merlín, esa serie de BBC One que repoñen na canle SyFy, na que John Hurt lle dá voz a un dragón e que ten envellecido un mundo en menos dunha década. Outra serie, Camelot, con Eva Green marabillosa como Morgana Pendragon. Ducias de filmes. Clive Owen e Colin Firth como rexios protagonistas. Julianna Margulies e Anjelica Houston naquel telefilme das Néboas de Ávalon. Aínda temos en carteleira a aproximación de Guy Ritchie, con Charlie Hunnam como un Arturo de acento cockney criado por prostitutas nos baixos fondos de Londinium.

Ao final, o de menos é que o pai de Matilda saia nos informativos a explicar que está certo de que a espada de cento vinte centímetros que a súa filla fixo emerxer este verán das augas de Dozmary terá uns trinta anos de antigüidade, malia estar enferruxadísima, e que probablemente sexa un elemento de atrezzo esquecido tras a rodaxe de calquera película neste recuncho do suroeste de Inglaterra. Xa ten boa gana o home de rachar a maxia.

Nalgún pasaxe de Os cabaleiros da mesa cadrada dos Monty Python, un dos personaxes aseguraba que mulleres estrañas deitadas en pozas a repartir espadas non constitúen base algunha para un sistema de goberno. Os ingleses deste tempo de incerteza, porén, non están para chanzas. Veñen de rescatar un mito no que buscar acubillo e recoñecerse —que é para o que serven os mitos, por outra parte— mentres Theresa May xestiona a envelenada herdanza de negociar o Brexit. No entanto, os pictos se revolven máis aló do muro de Hadriano e Hibernia move as súas pezas. Eu tamén agoiraría entronizar a Matilda de Cornualle, primeira do seu nome, dona e señora de Excálibur. A Dama do Lago vén de falar. Longa vida á raíña.


Comentarios