Opinión

María sen n(H)ome / Un tempo novo

María sen n(H)ome

Un pequeno corazón tatuado sobre o seu brazo dereito, o seu primeiro amor cando apenas tiña 15 anos. Doce e tenra como un lokoum, así foi a súa primeira experiencia.

Karim era algo maior ca ela e tiña o encanto do deserto na súa mirada.

Adolescencia enfeitizada. A sensación inicial sobre a pel foi dolorosa, pero o corpo afaise aos poucos ata chegar ao pracer de formas extraordinariamente diversas e insospeitadas, ás veces a través da dor, que non ten por que ser física, senón metafísica, coma se o ser fose un elemento sometido a un proceso alquímico de transmutación.

A pel canela, doce e especiada, o pelo negro e de perrincho, os ollos profundos e amendoados, ela caeu irresistiblemente atraída polo magnetismo de Karim.

Atopábanse nun parque, como todos os amantes furtivos que foxen das miradas indiscretas. Todas as tardes, á mesma hora para ir á pensión habitual a abandonarse aos seus instintos, á luxuria dos bicos húmidos, ao rozamento da punta dos dedos sobre as costas, ás apertas cálidas e estreitas, á suor dos corpos entrelazados.

Un día, Karim non apareceu. Ela estivo todo o serán esperándoo, no banco debaixo da gran árbore de follas estreladas, pero el xa non estaba. Día tras día, volvía á súa mesma cita, como un rito sacro. A esperanza desapareceu coa chegada do outono.

Desde entón soña o seu regreso, coa súa vellez e corpo cuberto de tatuaxes froito das cicatrices dos seus amores. Cada unha lembra un home e unha historia. Amor e desamor. Xa non resta máis pel ceibe.

Na cidade do amor, os soños non sempre se cómpren. María vive deambulando polo metro de París. María é un nome inventado, María sen nome,

María sen home...



Un tempo novo

Era un día máis, abrín a porta da casa e chovía, como a maioría dos días de inverno. Crucei o camiño pisando un charco onde mollei os pantalóns ata os xeonllos, subín ao autobús e fun cara ao colexio, sentado no lado da xanela coa mochila ao meu carón, coma todos os días. Nos cinco minutos que duraba o percorrido, volvía anhelar unha porta secreta que unise a saída do bus coa entrada na aula pero, unha vez máis, todo quedou nunha arela.

Trémenme as pernas e non é da molladura, volvo ter que cruzar aquela esquina onde sempre me están agardando, queira ou non queira! Baixo a mirada e camiño lixeiro, tanto que ata podo sentir como se me van secando os pantalóns, pero, por primeira vez en todo o curso, consigo chegar á aula sen ter que escapar de empurróns e aturando palabras malsoantes.

Un día máis, a mestra, sorrindo, saúda cos bos días. Hoxe comenta que ten algo importante que contarnos: "Un compañeiro de clase abandona o colexio". As caras dos demais son unha mestura entre tristura e ledicia. Todos sabiamos de quen se trataba. A miña é... de alivio. Comezaron os murmurios e o barullo na clase, de tal xeito que ata houbo un intre no que varios rapaces festexaban a noticia dándome palmadas no lombo e buscando un apertón de mans. Era a primeira vez que se dirixían a min desa maneira.

Saímos ao recreo, os raios de sol locen coma nunca. Cos pantalóns xa secos, xogo cos meus compañeiros, merendamos xuntos e volvo á casa coa mochila entre as pernas para deixarlle sitio a outro rapaz. Nos cinco minutos de percorrido decateime de que hoxe non era un día máis... "HOXE ERA O COMEZO DE MÁIS DÍAS MARABILLOSOS COMA ESTE!".

Comentarios