O cazador
Era unha fría noite sen lúa, a escuridade noitébrega cubríao todo. Fermosa, pode ser, pero nada queda. A cidade bulía polas festas de Noitevella. Tal vez e só por iso non prestaron ningunha atención á estraña figura, que, recostada nunha parede na esquina máis sombría, sorría cinicamente e cinicamente mentres observaba a escena que había na gran praza. O vento ouveaba como un animal ferido.
Buscaba coa mirada no medio da xente. A cidade estaba iluminada unicamente polos farois e faltaba pouco para a noite pecha. O seu sorriso ensanchouse e os seus ollos chispearon de maldade ao mesmo tempo que sacaba un cigarro. A xente, despreocupada, non sabía o que lle ía acontecer. El xa tiña a súa próxima vítima localizada. Quen sería? Esa moza chea de ledicia? Aquel policía de ollos cor abelá Ninguén o saberá ata que sexa demasiado tarde. Non se deterá ante nada, nin ante ninguén. El non é dos que tiran a toalla. Empezaron a soar as campás ao mesmo tempo que todos os presentes gritaban a conta atrás e el se preparaba: Cinco! Catro! Tres! Dous! Un! Entón, sucedeu. Apareceu ela co seu riso e os seus encantos cruzando a praza coa elegancia dunha fada. El quedou sen respiración, capturado por esa fermosura digna dunha ninfa. O cazador pasaba a ser présa. Ela chiscoulle o ollo, acercouse e invitouno a bailar. Todo e nada cambiaran. Xa non sería o mesmo, non, o famoso cazador deixárao todo por un feitizo… Todo por unha cazadora mellor ca el.
Carmen Carbó Otero
IES Santa Irene (Vigo)
Unha burra
Hoxe foi un día como calquera outro. Todos os días da miña santa vida son iguais, exactamente iguais. Por non dicirmos idénticos. As trasfegas diarias están xa tan apelicadas no meu corpo, nos meus pelos longos grises, no meu lombo… que os meus miolos xa non lle dan importancia ningunha, nin sequera o fedor que desprendo.
Espertei canda aos carleos do meu fiel amigo o galo. Sacudín un pouco as pallas que me quedaron pegadas logo dunha curta noite de sono, na que, coma todas, non fun capaz de durmir polo aire frío que se escorrentaba polas fendas das paredes. Erguinme. Almorcei cuns triscos de pan balorentos e resesos.
Coma sempre, mirei aquelas arañeiras que había nos muros da miña corte, mirei aqueles aguaneiros grandes e noxentos que me roían nos cachos de pan que deixara. Aquilo era o que gañaba, mais sabía que deixaba alí os meus tres fillos famentos agardando por min ata a noite.
Despedinme deles, para non variar, e marchei polo camiño do Caneiro abaixo. Fun turrando dun carro, máis ben pequeno, pero con dous fungueiros longos como un día sen pan a cada lado. A miña lingua saíu da boca, xa cansa, e recibiu un borrizo reconfortante.
Cheguei á illa da Carral. Alí encargáronse de cargar o meu carriño con pedras grandes do mar. Levei unhas vinte viaxes, sempre pegadiña ás ondas que bailaban. Na vila baleireinas nun enorme buraco e comecei de novo. Así desde que decidiran facer un paseo pola beiramar, escondendo a beleza das rochas traballadas pola auga.
Abrín a porta da casa cando o Roi xa estaba mirando as estrelas. Chamei polos meus fillos e marchamos sen nada. Agora, cando todos dormen, collemos un transatlántico. Mañá poderei empezar a vivir como unha muller que son.
Brais Costas Fragueiro
IES Primeiro de Marzo (Baiona)
