Opinión

Sen bragas e co pelo sucio

Os alegres muchachos da miña xeración dedican o tempo de lecer a avinagrarse con Inda, Marhuenda e Pedrerol. É tendencia e chámase 'Nesting'

UN DOMINGO pola mañá deses que (milagre!) das saído da casa antes do mediodía, atópaste cun grupo de persoas a correr polas costas do Parque. Homes e mulleres. Eles levan un racho grande de madeira sobre un ombreiro e unha garrafa de auga como de oito litros na outra man. Identifico que unha das mulleres é algo así como a monitora ou adestradora. Todos os demais —entre os trinta e moitos e os corenta e algún anos— exhiben unha forma física máis ou menos como a miña, de escasa a ningunha.

Estou case certa de que me comporto agora mesmo como o día no que os de Pepsi descubriron a fórmula do kalimotxo —que, por outra parte, sempre se fixo con Coca-Cola— e a converteron nun produto de alta coctelería para hipsters e demais ralea. No momento no que a min se me fai evidente en Lugo a existencia dunha actividade deportiva que consiste en correr con toros de árbores e unha ola de auga —é un adestramento militar? Estarán a ensaiar para unha apocalipse zombi?—, a tal cousa, como sexa que se chame (en inglés, claro), xa está a pasar de moda en Vancouver, Karlstad, Palo Alto ou onde queiran que a inventasen.



Leo nas revistas de tendencias que o que é en verdade moderno é facer nesting (de 'nest', niño, en inglés) toda a fin de semana na casa. Estar en pixama e arrolarse da cama ao sofá e do sofá á cama. Ver as tres películas alemás que botan despois de xantar do tirón, ben esbacoirada, e desconxelar a tarteira de garavanzos con espinafres e bacallau que che mandou a túa mai a última vez que fuches á aldea. Para que o nesting resulte ben executado é imprescindible adoptar o plan comando —poñer bragas unha fin de semana na que non saes do niño é de covardes— e que o pelo estea ben pegañento. Xa o lavarás o luns antes de ir ao choio, en caso de que sexas tan afortunada de teres un soldo a cambio da túa forza de traballo.

Todos temos no grupo de amigos, na familia, a alguén que leva máis de cinco anos no paro



Desde que son enferma crónica vivo co consolo de non ser a única que queda na casa os sábados á noite. Os alegres muchachos da miña xeración, as mulleres do meu tempo, aquela mocidade dos contratos lixo e das bolsas 'ad aeternum', as do kalimotxo nos parques antes sequera de que se lle chamase a iso botellón, dedican hoxendía o tempo de lecer a avinagrarse fronte ao televisor con Eduardo Inda, Paco Marhuenda ou Josep Pedrerol. Seino porque ben vexo no Twitter o moito que se enfadan.

Todas temos no grupo de amigos, na familia, a alguén que leva máis de cinco anos no paro, que xa foi a Londres, a Berlín, a Dublín, e que volveu coa mesma, sen un can, pero con algo máis de mundo, e que está a ver se nas vindeiras convocatorias de oposicións ten a sorte de empezar a cotizar á Seguridade Social antes de cumprir os corenta anos. A calquera de nós chegánnos idénticas recriminacións: que se che pasa o arroz, que que egoístas que vos pegades a vidorra, veña nesting, veña nesting, e pasades de ter fillos, que eu á túa idade..., cando a precariedade económica e social nos está a roubar ata a posibilidade de pensar en reproducirnos. E como nisto de quedar na casa no canto de saír por aí e gastar cen euros en cear e copazos non teñen que ver nin a perda de poder adquisitivo nin o empobrecemento da xente, convertémolo en tendencia, en moda. E chamámoslle nesting, para que sexa suficientemente guai.

A chave das noces está no naming (que non falte o omnipresente xerundio en inglés), en perfeccionar a técnica de poñerlles nome aos obxectos e hábitos máis peregrinos. Estes días soubemos —souben eu, vaia— que a quen 'traballa' xornadas de dezaséis horas nas cociñas de restaurantes con estrela Michelin a cambio de tres comidas ao día e un lugar para durmir se lles chama no sector stagiers. No mundo audiovisual, os stagiers reciben o nome de meritorios, unha figura laboral á que se lle adoita pagar en visibilidade, como sucede tantas veces con xornalistas e deseñadores gráficos. No estadio máis perfeccionado desta sociedade nosa tan desenvolvida, os stagiers ou meritorios son persoas novas e xa formadas que desembolsan ata 20.000 euros por facer unhas prácticas de seis meses: máster, lle din, seica.

Todos eles len online revistas de tendencias escritas por alguén desde Londres que ten como salario a tarxeta de transporte, unha Oyster card —e isto non está nin un chisco esaxerado—, e cando chegan á casa dos pais, rebentados e cos petos a botar por fóra de visibilidade, matinan na sorte que teñen de poder entregarse ao nesting. Sen bragas e co pelo sucio.

Comentarios