Blog | A lume maino

Canción de outono

Do outono gústame saír ó monte para recoller castañas e logo asalas cos amigos arredor dunha mesa de bica e licor café


DESDE O alto do Monte Castrove, a Ría loce coma unha postal agardada, unha mesa de gala a estrear, un soño na distancia. Vestida de prata ábrese silandeira ao mar. Agroma nun cadro impresionista de azuis degradados polo sol do mediodía e as primeiras brumas da temporada. A luz de outubro alumea suave os campos cubertos de ourizos, abatidos pola chegada da nova estación e adéntrase nos camiños ocultos coma serpes que se deslizan bosque adiante. Ao mesmo tempo, medran os primeiros cogomelos, algúns velenosos, no solo, á sombra, entre fentos e toxos en flor. Arredor de nós todo muda. A paisaxe, as rutinas, as cores do ceo, os froitos e tamén os ánimos.

Todo muda, agás nós, que permanecemos inmóbiles, como espectadores do teatro do absurdo, sumidos no curto prazo, mentres o resto do mundo apura o seu lugar no futuro. Asistimos a unha escena esperpéntica nunca antes narrada, que pon a incertidume como de andar pola casa, en bata e zapatillas. Caen as follas ata das almas, mentres afoga o grito outrora indignado, nun empacho de corrupción excesivo e pornográfico ata a naáusea. Asistimos impasibles ó declive da clase política, devorada pola mediocridade e aupada na ausencia de principios. E mentres á esquerda exhibe unha tras outra a súa particular cruz de navallas, a dereita sen pudor algún, ergue un muro de contención capaz de soportar mentiras e mordidas, un abecedario de sobres, contratos a dedo, contas en Suíza, máis contas en Panamá, coches de luxo cun lazo para entregar e confeti. Derroche de confeti.

Do outono gústame saír ó monte para recoller castañas e logo asalas cos amigos arredor dunha mesa de bica e licor café. Atopar un acivro namorado e retratar un bico baixo as súas pólas abertas. O recendo nostálxico dunha Praza da Ferrería con sabor a pedra e castañas. A hora do solpor axexando A illa tartaruga. Un conto baixo as mantas. E un xornal que agarimar entre os dedos e saborear a pequenos grolos. Do outono, a paleta de cores da que presume a Ribeira Sacra que os amantes das letras de Dolores Redondo quererán conquistar nun exercicio de senderismo literario. E as sabas de cores do Courel, a mirada neboeira do cumio do Ézaro e a eternidade húmida dos baixíos da Costa da Morte, e tantos outros...

Adoro o outono desde o sofá, nesas tardes de domingo cunha cunca de chocolate entre as mans e un poema da alma. O renxer dos camiños apresurados, de follas esquecidas cheos. Escoitar o vento asubiar no primeiro sono, adurmiñar co repenicar da chuvia na ventá.

Lonxe, iso si, de embarcacións á deriva, que naufragan afastadas das nosas conciencias e levan por diante a realidade emigrante que un día compartimos. Ou doutros afundimentos máis próximos e recoñecibles, de familias enteiras que navegan na incertidume da súa propia existencia. Lonxe ademais de tediosos debates de mensaxes encriptadas e promesas manoseadas. Lonxe das imaxes de cidades arrasadas, de xuízos de portas abertas, de meniños con chalecos salvavidas, de cadaleitos con ordes de alonxamento e sorrisos cínicos de última hora.

Do outono gústanme as noites de chan mollado, coa lúa na procura do seu reflexo. A chuvia que limpa o aire. O vento que zoa arrastrando o po ó seu paso. Observar como a vida muda arredor de nós e a natureza se despoxa da pel caduca e se prepara para axiña renacer de novo e reescrbir a súa historia. Os libros que espertan na mesiña de noite e os ceos estrelados dispostos a amencer de novo. Os poemas da alma e as cancións de outono.

Comentarios