Blog

Inverno / A gran perda

Inverno

»Creo recordar que a chaman Inverno. Hai tempo tivo outro nome, outra vida. E quizais un pasado que non daba pé á existencia de lendas como as que hoxe se contan.

»Gustaríame poder dicir que esta historia é fermosa coma calquera deses contos que adoito narrarvos a carón do lume. Gustaríame acompañar o relato cuns acordes do meu laúde e conseguir que se grave nas vosas mentes coma unha preciosa balada máis que poidades contar aos vosos fillos antes de durmir. Mais non todo é posible. Non hai rastro de fermosura no meu relato e non se compuxo música que poida facervos sentir o que quero transmitirvos.

»Era unha muller, fermosa coma ningunha, por moitas insulsas imitacións que puiderades atopar nas tabernas e bordeis. A beleza das folerpas ao amencer debuxábase no seu rostro, do cal non mostraba o lado dereito. Unha espada arrebatáralle o ollo nunha batalla, mentres descansaba entre os brazos dun cabaleiro que xurara protexela. Con que facilidade xuran algúns homes despois duns tragos, verdade?

»Nunca cortara os cabelos, negros coma ás de corvo, e algúns afirman que era o seu único vestido durante as eternas noites invernais. En contraste co acibeche da melena, a súa pel era branca, semellaba ter luz propia.

»Era un ser especial, apreciaba a soidade e o silencio. Vagaba sobre a neve mirando ao infinito e din quenon sabía amar, mais chegou a facelo unha vez, chegou a esperar un fillo dun home que de verdade a quería. Pero o inverno arrebatoullos aos dous. De aí o alcume que desde entón a perseguiu coma unha maldición.

»Inverno aínda pode relatarvos a súa historia en persoa. Só tedes que depositar un par de moedas sobre o seu peito nu.» O bardo sorriu con sorna. «E ela fará o resto. Por esta noite aforreille o traballo. Grazas.».

Elia Pedrosa Vidal

Ies Torrente Ballester, de Pontevedra

_______________________________________________________________________________________________________



A gran perda

El era o preferido, o que máis utilizaba o neno. Todos os días, cando este buscaba no estoxo, collíao a el; os demais bolígrafos tíñanlle envexa. Era de xel, escribía perfecto, sen manchas, escorregábase suavemente polo papel... Ata que un día ocorreu o inesperado. Chegou o neno a clase. Tocáballe galego, así que colleu as cousas da mochila e, por suposto, o estoxo. Chegou a profesoa e mandoulles que fi xesen unha breve historia no caderno.

—Que sorte tes, Pilot! Vas escribir un conto! —dixo ao bolígrafo un dos seus compañeiros da caixa.

—Pode que non me elixa a min, senón a ti —contestou el.

Pero sucedeu coma sempre. Colleu o seu preferido e empezou a facer o traballo. Ao cabo dun anaco, o bolígrafo empezou a fallar e deixou de escribir, pero logo volveu esvarar polo papel. Seguiu fallando cada poco e o neno mirou a tinta. Quedáballe moi pouca. Deixouno no estoxo e colleu outro.

—Pilot, que che pasa?

—Estou a punto de irme, amigo. Non vos preocupedes por min.

O neno colleu a Pilot para subliñar o título e acabouse completamente a tinta. Entón o rapaz levantouse e gardouno ao fondo da súa mochila. Non quería perdelo. Os outros bolígrafos viron horrorizados como desaparecera o seu amigo. Ese mesmo día o neno comprou outro, pero ningún podería substituír o antigo.

Aquel fora moi especial...

Carlos Polo López

Ies Valle Inclán, de Pontevedra

Comentarios