Blog | A lume maino

Cóxegas e tartas

MOITAS NOITES coa luz xa apagada, lémbrolles ó oído o importantes que son. Nese intre no que a respiración empeza a coller profundidade e avanza amodo, coma un tren que se vai adentrando no túnel dos soños, susúrrolles palabras enteiras para que as apuntalen ben na memoria, nese lugar onde nace o valor para tomar as pequenas e grandes decisións da vida. Logo doulles un bico de boas noites.

Hai uns días explicábame o seu último descubrimento coa sabedoría propia dos tres anos. Falaba cos brazos estarricados e as mans ben abertas, como un catedrático de universidade con lingua de trapo e acento de cascabel. Logo agachouse para coller unha flor entre a herba da primavera acabada de estrear e regalouma xunto a un deses prezados sorrisos que sabe que me derreten a alma. Ese entusiasmo que desbota cando relata as súas aventuras é o mesmo que asoma cando debuxamos animaliños ou cociñamos xuntos. É a miña forza. A miña luz.

Cando tes nenos sempre hai algún amigo que deixa de chamarte ou que fai bromas sobre outras parellas con cativos que non saben falar doutra cousa que non sexan os seus fillos, que xa non saen pola noite ou fan ridículas carreiras de carros polo súper. Ou xorde algún augafestas disposto a xulgar a túa historia de equilibrista, que saca punta á túa vida con frases do tipo: "Ti non tes tempo para aburrirte". Que mira con espanto as túas olleiras malamente disimuladas, convencido de que o teu cansanzo non só é crónico senón que ademais é incomprensiblemente voluntario, e de que ademais estás condeado a ‘sobrevivir’ así os vindeiros... Trinta anos? "Tranquila, superados os tres primeiros xa poderás respirar", escoitei xa unhas cantas veces. Deixei de aclararlles que se puideran observar por unha mirilla a hora do xantar na miña casa aínda entenderían menos que eu o que quero é deter o tempo.

Si. Claro que os nenos che cambian a vida. A min antes morríanme todas as plantas. Hoxe non me dan os días para canto quero acadar e xa non ando, corro pola rúa. E claro que dan que facer. Hai que prepararlles o almorzo, vestilos, ensinarlles a subir ó tobogán polas escaleiras e a lavar os dentes coa billa pechada, comelos a bicos, darlles colos, lerlles contos antes de durmir, levalos ás clases e aplaudirlles nas exhibicións, cociñar os seus pratos preferidos, soprarlles nas feridas, escoitalos coas orellas moi abertas, facer deberes ó seu lado ata aburrir, cantar e bailar e despedirse varias veces ó día. Claro que en moitas ocasións non podes coa alma. E outras moitas andas a correr coa culpa enredada nos pés. Moitas máis acaban coa túa paciencia e terminas por facer o contrario do que predican os gurús da maternidade hoxe en día. Claro que tes que facer obras de enxeñería fina para cadrar horarios. Que esqueces o que é durmir oito horas do tirón ou levantarte un domingo ás dez. Claro que perdes intimidade e independencia e claro que as viaxes de antes, agás que dispoñas dunha rede familiar que te protexe, desaparecen por unha longa temporada. Pero a pesares diso, gañas. Compensan as noites en vela as apertas, os risos, os picnics no salón e ata os picassos nas paredes. Os nenos son a maior fonte de enerxía que coñezo. Contaxian entusiasmo e absorben canto teñen arredor. Para eles a vida é unha continua sorpresa. Contemplar o mundo tralos seus ollos limpos e curiosos ten un efecto terapéutico e moi didáctico. Os meniños irradian ledicia e están dispostos a darlle unha oportunidade a case todo. Cren en seres máxicos, en superheroes e estrelas fugaces...

A primeira vez que escoitei o seu latexo, deume un volco. De súpeto o mundo converteuse nun lugar inhóspito, cheo de perigos, e ó mesmo tempo nun sitio marabilloso con tantas oportunidades como árbores. Eu medrei de golpe, apareceron as canas e desapareceu o coláxeno. E alí quedei, ás portas de Nunca Xamais pintando mares de cores e soles con sorrisos, pegando un ceo de estrelas no cuarto e facendo figuras de plastelina.

A miña filla maior aínda está en idade de crer que as nais -e os pais- temos superpoderes porque facemos bulir o tempo. Porque curamos con agarimos, espantamos monstros e sabémolo case todo. E porque podemos ser nunha mesma fin de semana pasteleiras, piratas, bailarinas, doutoras, taxistas, un pouquiño mestras, bombeiras rescatadoras e ata malabaristas. Un amigo díxome hai pouco que ten un diario no que anota cousas dos seus pequenos. Eu ás veces escribo algunhas para non esquecelas. Outras ata me atrevo a publicalas. "Cando xa non esteas sempre vou acordarme das túas cóxegas na barriga e das túas tartas", díxome a miña pequena maior ó oído, un pouquiño antes de durmir. Supoño que ó final, ser nai é o máis egoísta que un pode ser, porque todos os días hai alguén que che lembra o importante que es e logo che dá un bico. Boas noites.

Comentarios