Blog | III Certame de relato curto

'O garda do tempo', por Sara Vidal García

«Eu vivo no presente». Esa foi a derradeira frase da miña moza antes de deixarme polo veciño do terceiro. Teríame encantado responderlle que ninguén vive no presente, porque o noso cerebro tarda oitenta milisegundos en percibir os eventos que suceden na realidade, polo que sempre vivimos nun momento do pasado. Porén, quedei parado no limiar do edifi cio, coa mandí- bula inferior colgando e a estraña sensación de que o tempo se detivera. Aínda tardei algúns días en decatarme de que este xa levaba estancado varios meses, dende que a nosa relación comezara.

Para vingarme da moza, pensei en construír un vehículo que viaxase á velocidade da luz, para marchar durante dez minutos e volver dentro de vinte anos, e así lle botaría na cara que a que vive no pasado é ela. Pola contra, o que fi xen foi establecer un estrito horario de apertura e peche do meu pequeno negocio co obxectivo de, polo menos, aforrar algo de tempo para compensar todo o que perdera.

Foi unha noite de maio cando a miña perspectiva virou por completo. Eu estaba a piques de pechar a miña tenda, xa na rúa coas chaves na man, cando un home se achegou correndo a min, deixando un ronsel de pétalos caídos das árbores voando tras de si.

–Espere! Xa pechou? –preguntou, bufando.

–Volva mañá –suxerinlle amablemente. –Por favor, non lle roubarei moito tempo –insistiu. Suspirei.

–Xa me roubaron bastante, o furto prescribiu e eu nunca recuperarei a mercadoría.

–Para mercadoría a que quero mercarlle, amigo. Mañá é o aniversario de…

–Non teño tempo –sentenciei, interrompéndoo.

O home ficou abraiado ante a miña afirmación, reacción que fixo que tamén eu quedase un intre en tensión, confuso. Finalmente, negou coa cabeza.

–Xamais pensei que coñecería un reloxeiro que non ten tempo.


Sara Vidal García
IES Gonzalo Torrente 

Comentarios