Blog | A lume maino

Unha tarde de baile

HAI ALGÚNS días caeu nas miñas mans un exemplar do libro recompilatorio do III Certame de Relato Curto que promove a Federación de Asociacións de Nais e Pais de Pontevedra (Fanpa) e que contén unha presa preciosa de palabras e devezos sen pulir. O primeiro conto que alberga nas súas páxinas leva por título ‘Bailes perfumados’ e está asinado pola escritora Fina Casalderrey, unha sorte de madriña da edición para quen os alumnos gardan fermosas frases de agradecemento. O agasallo da académica recolle a pequena gran historia dun baile. Unha sinxela peza tallada en dúas páxinas con tanta sensibilidade que cando un se adentra nelas parece estar asistindo á escena aquí mesmo, e pode sentir a calor da cheminea quecendo nas fazulas, e o arrecendo doce e amargo daquel salón que describe a autora ó tempo que se intúe unha melodía que pon a pel de galiña a quen a escoita e deixa o corazón agarrado na gorxa. Non quero esmiuzar o relato tan fermoso dese baile, pero si podo dicir que recoñecín os protagonistas ó segundo parágrafo.

"El, uns ollos de alba aberta; ela, un cabalo de cartón trotando con forza sobrehumana polas sombras" [Fina Casalderrey]

O certo é que tiven a sorte de coñecelos hai máis de dez anos. Daquela, Encarna e Rafa bailaban a miúdo, case todos os domingos pola tarde. Habitaban as estacións co desacougo que produce unha conta atrás pero mantiñan a esperanza instalada na sala de estar. Cando ela abriu a porta, a luz azul dos ollos de Rafa alumearon o lugar. Aquel bailarín incansable era un príncipe menguante que loitaba sen tregua contra un deses males que fan esmorecer os soños e os corpos. Foi a primeira vez que oín falar de Niemman Pick e da loita dunha familia contra unha das que entón déronse en chamar Enfermidades Raras coas que empezabamos a ter conciencia da importancia da investigación.

Acordeime daquela reportaxe, de Rafiña e dos “seus ollos de alba aberta”, da bailarina da caixa de música lendo a emotiva historia que escribiu hai uns días nas páxinas do Diario o meu compañeiro Santy Mosteiro. ‘¿Y por qué no iba ir a Daniel a bailar?’ é o titular da historia de Roberto Romero, un rapaz de 18 anos a quen lle apaixona a música desde ben pequeniño e que unhas veces fai de dj na casa e outra vai coa súa nai a bailar e a súa indispensable cadeira de rodas nas noites das fins de semana.

E acórdome das palabras de Encarna e do sorriso de Rafa abrazado á súa nai cada vez que alguén colle un neno no colo e empeza a seguir a música de fondo, ou en cada baile que un descubre nunha esquina calquera dunha cidade calquera. Porque a danza ten moito de beleza nos seus pasos, e tamén de vida entre as figuras que a compoñen. Diso saben moito os campións de danza da Boa Vila Adrián Esperón e Patricia Martínez, ós que os protagonistas da historia emulaban nas súas tarde de baile.

Espertar. Hai uns meses presentouse un proxecto chamado Música para espertar que ten nos acordes a chave para abrir portas da memoria dos enfermos de Alzheimer e que está a conseguir que a través da música recuperen os recordos algunhas persoas que xa apenas falan, que entoen unha canción da súa nenez, ou se movan ó ritmo da melodía da súa vida.

De todos é coñecido o valor terapéutico da música e o poder dos abrazos, así que deixarse levar en brazos de alguén ó ritmo dunhas cantas notas pode que non derrube barreiras nin cure enfermidades nin tampouco acabe por rescatar a ninguén do pozo do olvido, pero é certo que agarima a alma e envolve ata as tardes máis frías e solitarias de inverno en momentos cálidos e inesquecibles ata para quen habita o esquecemento.

Hai dez anos que aquel príncipe menguante de ollar calado xa non está aquí. Tiven que reler as vellas reportaxes para lembrar as datas. Imaxino a Encarna sen a súa parella de baile un domingo pola tarde, naquel salón baleiro, movendo as pernas ó compás dos recordos, agarrada seica ás manciñas dos seus netos e rememorando aquelas danzas eternas.

Comentarios